Przystanek Strzegom

Łoo Matko i Córko, i Synu, i Mężu! Zawsze się zastanawiałam, co ja zrobię, jak mi auto na drodze stanie, no i dzisiaj mogłam się przekonać. Na szczęście stanęło na bocznej drodze, jakieś 200 metrów od parkingu. I całe szczęście, że w Strzegomiu mieszka Marzena, i że jej mąż ma znajomego mechanika, który spojrzał na naszą Merivkę, mimo że zamknął już zakład. Ostatecznie niczego nie naprawiał, bo auto w magiczny sposób odpaliło. Chyba filtr paliwa i pompa paliwowa do wymiany. Niestety od ręki nie zrobił, bo nie miał części. A że orzekł, iż auto sprawne, z duszą na ramieniu ruszyliśmy w dalszą drogę.

Dawno się tak nie stresowałam podczas jazdy, jak dzisiaj. A stres nie działa dobrze na kierowcę. Zostały nam jednak 74 km, więc zaryzykowałam. W pewnym momencie auto zaczęło trochę wariować i dusić się, gdy wbiłam piąty bieg, na szczęście uspokoiło się, gdy wróciłam na czwórkę.

Jakby wrażeń było nam mało, trafiliśmy na jednym odcinku drogi, 14 km od celu podróży, na malowanie pasa środkowego. Samo w sobie nie byłoby to tragiczne, gdyby nie wielki traktor przed nami. Nasze auto styrane po 300 km drogi, moc silnika słabnie, a my maksymalnie 20 na godzinę, bo wyprzedzić nie ma jak. Raz, że kręte drogi, dwa, że pachołki poustawiane.

Na sam koniec podróży trochę pobłądziliśmy przy wjeździe do Szklarskiej, ale to nam wyszło na dobre, bo trafiliśmy akurat na tą ulicę, na którą chciałam.

Ostatnim wyzwaniem było podjechanie pod sam pensjonat, bo góra wielka i stroma. W pewnym momencie miałam wrażenie, że się sturlamy w dół, prosto w jakąś przepaść, a przynajmniej komuś do ogródka. Ale Meriva Waleczna dała radę. Jutro w nagrodę zabieramy ją do warsztatu, na szczęście za płotem, bo dalej to ja na pewno nigdzie nie jadę. Nie wiem, czy drogi powrotnej nie podzielę na dwa dni, alw to musiałabym na krzywy ryjek do rodziny się wprosić. Na szczęście bliskiej.

Niestety nie powstał dzisiaj nowy outline, a wczorajszego nie chce mi się już przepisywać. Będzie niespodzianka w przyszłym tygodniu dzięki temu. Te ostatnie kilometry przetrwałam tylko dzięki temu, że planowałam, jak opiszę to na blogu.

Komentarze

  1. tuptaczek11 czerwca 2018 14:21

    Sporo szczęścia w nieszczęściu. Teraz będzie już tylko lepiej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. MAMA-zaur11 czerwca 2018 23:23

      Taki jest plan, zwłaszcza, że nie zamierzam się stąd nigdzie ruszać 😂 no, przynajmniej do piątku 😉

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Soraski

Przepraszam najmocniej wszystkich moich czytersów, którzy wczoraj i dzisiaj cały dzień przeglądali fejsbuka w oczekiwaniu na nowego posta. Wczoraj miałam mieć gości, więc robiłam sałatkę, a dzisiaj dosłownie wessały mnie losy panny Bridgerton (uff, ciężko mi było zapamiętać to nazwisko...) i Simona Basseta. Ach, Simon... Nie dalej jak dwa dni temu kupiłam gazetę tylko dlatego, że na okładce widnieje zdjęcie półnagiego Macieja Stuhra. Jak on się z tej okładki na mnie patrzy. Jakie te oczy ma niebieskie. Może coś nawet w tej gazecie przeczytam, ale wątpię. Ostatnio śmiałam się, że nie lubię czytać do tego stopnia, że nawet swojego bloga nie czytam. Teksty w Internecie są dla mnie po prostu za długie. Artykuły przewijam palcem, ba, ja nawet ich nie otwieram, omiatam tylko wzrokiem tytuł i słowo wstępu, a następnie rzucam zjadliwe komentarze na temat treści. Zdaje się, że to typowe podejście w dwudziestym pierwszym wieku. Wszystko szybko, szybko, szybciej. Ja nie mam cierpliwości nawet do
Czytaj więcej

Kolejnej wiosny łyk

Wczoraj opadły mi ręce. Dosłownie nie miałam siły pchać wózka pełnego moich dzieci. Nie chciałam jednak okazać słabości i długo sama się szamotałam z nim. Głupie poczucie, że ja dam radę sama. Nie dam rady. Do pchania wózka potrzebny jest silny mężczyzna, który wesprze za łokieć upartą kobietę, chociażby i sama nie chciała mówić o tym głośno. Rację mieliśmy w piątek, żeby przyspieszyć świętowanie w miłej atmosferze. Soboty nie są już takie fajne, jak inne dni tygodnia. Poniedziałki też nie. A przed nami kolejny. Dobrze, że dopiero po niedzieli. No i w poniedziałek przychodzi niania. Jakoś damy radę. Dzisiaj mija miesiąc, odkąd zaczęłam prowadzić bloga. Czas zatem na małe podsumowanie. Miałam w tym czasie przejść czterotygodniowy kurs bycia lepszym pisarzem. Drugi tydzień przeciągnął się niemiłosiernie w co najmniej dwa, za to trzeci nie został do tej pory w ogóle zrealizowany. Nie przechodzę więc do czwartego, chyba że napiszę jakiś sensowny artykuł. W kolejce czeka blog o tym, jak
Czytaj więcej

Pomidor

Ok, udało mi się zainstalować apkę bloggera na telefonie. Nie było to skomplikowane, ale musiałam usunąć kilka programów i sporo zdjęć, bo już od dawna kończy mi się miejsce na telefonie. Potrzebuję jej, ponieważ w poniedziałek jedziemy w góry bez laptopa, a trzeba jakoś aktualizować wpisy. Drugi tydzień zakłada, że wieczorem mam pisać, co przeżyłam w ciągu dnia. Myślę, że na dłuższą metę będzie to nudne, ponieważ mój dzień odbywa się według utartych schematów wynikających z zajmowania się małymi dziećmi: śniadanie, spacer, kiszenie się w domu, drzemka, obiad, czekanie na Pawła, spacer, kąpiel, spanie. W międzyczasie trzeba przebrać kilka kup, kupić niezliczoną ilość bułek, obejrzeć kilka bajek, odwiedzić place zabaw, popatrzeć na tramwaje... Ale od początku. Rano wspominałam, że obudziłam się z dziećmi na twarzy. Potem zjedliśmy śniadanie. To znaczy ja zostałam ograbiona z mojej owsianki przez Gabrysię, która w widoczny sposób gardzi kaszkami. Ignaś w jej wieku już dawno poch
Czytaj więcej