(przed) Ostatni dzień, cz. 2 oraz Droga pod Reglami

A jednak nie ostatni dzień w górach. Wieczorem zrobiła się w końcu ładna pogoda, dlatego dzięki gościnności Doroty i Mariusza przedłużyliśmy wakacje o to jedno popołudnie i w końcu poszliśmy na szlak!

Żadno płaczące dziecko nie było w stanie zepsuć nam humoru, gdy po kilku dniach prób wreszcie wchodziliśmy na Drogę pod Reglami. Zapach lasu koił moje zmysły. Jak ja dawno nie byłam w lesie! Śpiew ptaków, szum strumienia... Teraz dopiero możemy uznać wyjazd za w pełni udany!

Polecam trasę pod Reglami spacerującym z wózkami. Droga jest naprawdę dobra - równa i ubita nawierzchnia nie sprawia trudności w prowadzeniu czterech kółek. Jest tam też ścieżka rowerowa.

Trasą tą można podejść pod same Kotły Śnieżne, ale to już nie z wózkiem, bo trzebaby zboczyć z ubitej drogi. Może następnym razem nam się uda.

Zwłaszcza że kilka kilometrów w jedną i drugą stronę wystarczająco nas zmęczyło. Kontakt z naturą mamy odhaczony i możemy wracać do miasta.

Nie zabrakło też elementu grozy. Na samym wejściu na słupku widnieje informacja, że 16 sierpnia 1985 r. zaginęła w tych stronach pięcioletnia dziewczynka Ania. Do tego miejsca doszedł pies tropiący jej ślad. Do informacji dołączono zdjęcia, gdy miała trzy i pięć lat, oraz wizerunek, jak mogłaby wyglądać w wieku lat trzydziestu. Ciarki mnie przechodzą, gdy próbuję sobie wyobrazić, co doprowadziło do takiej tragedii. Czy wyszła sama z domu, bo ktoś nie zamknął drzwi? Czy wyrwała się rodzicom podczas spaceru? Czy wymknęła się nie zauważona przez opiekuna większej wycieczki? A może ktoś ją porwał? Czy nadal żyje gdzieś nieświadoma swojej prawdziwej tożsamości oraz piekła, jakie się rozpętało po jej zniknięciu? Co musi przeżywać rodzina, skoro ciągle jej szukają? Chyba nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić tego dramatu...

A jeśli chodzi o dzień poprzedni, dodam tylko, że wystawa klocków LEGO jest super dla dwulatka. Dorosły trochę się nudzi, ponieważ jest tych modeli mało. Jednak mojego syna wciągnęło włączanie czerwonych guzików i uruchamianie tym samym pociągów na ekspozycji. Na samym końcu są dwa stoły z klockami, przy ktorych można bawić się aż do po... No, bardzo długo.

Podczas tej wycieczki do Karpacza popełniliśmy jeden drobny, acz bardzo znaczący błąd. Zapomnieliśmy nakarmić Ignasia! Nie wiem do tej pory, co nam na mózgi padło. Dziecko zjadło małe śniadanie, nie dostało zwyczajowej buły na drugie, a starzy zdziwieni, że płacze. I jeszcze na obiad do Szklarskiej wracaliśmy, zamiast zjeść coś w Karpaczu. Jak już usiadł w Karczmie, obżarł się za wszystkie czasy: rosołek, pierożki, kluseczki, warzywa i pstrąg. Nawet Gabrysia wciągnęła makaron (a nakarmieniu jej akurat pamiętałam).

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Soraski

Przepraszam najmocniej wszystkich moich czytersów, którzy wczoraj i dzisiaj cały dzień przeglądali fejsbuka w oczekiwaniu na nowego posta. Wczoraj miałam mieć gości, więc robiłam sałatkę, a dzisiaj dosłownie wessały mnie losy panny Bridgerton (uff, ciężko mi było zapamiętać to nazwisko...) i Simona Basseta. Ach, Simon... Nie dalej jak dwa dni temu kupiłam gazetę tylko dlatego, że na okładce widnieje zdjęcie półnagiego Macieja Stuhra. Jak on się z tej okładki na mnie patrzy. Jakie te oczy ma niebieskie. Może coś nawet w tej gazecie przeczytam, ale wątpię. Ostatnio śmiałam się, że nie lubię czytać do tego stopnia, że nawet swojego bloga nie czytam. Teksty w Internecie są dla mnie po prostu za długie. Artykuły przewijam palcem, ba, ja nawet ich nie otwieram, omiatam tylko wzrokiem tytuł i słowo wstępu, a następnie rzucam zjadliwe komentarze na temat treści. Zdaje się, że to typowe podejście w dwudziestym pierwszym wieku. Wszystko szybko, szybko, szybciej. Ja nie mam cierpliwości nawet do
Czytaj więcej

Kolejnej wiosny łyk

Wczoraj opadły mi ręce. Dosłownie nie miałam siły pchać wózka pełnego moich dzieci. Nie chciałam jednak okazać słabości i długo sama się szamotałam z nim. Głupie poczucie, że ja dam radę sama. Nie dam rady. Do pchania wózka potrzebny jest silny mężczyzna, który wesprze za łokieć upartą kobietę, chociażby i sama nie chciała mówić o tym głośno. Rację mieliśmy w piątek, żeby przyspieszyć świętowanie w miłej atmosferze. Soboty nie są już takie fajne, jak inne dni tygodnia. Poniedziałki też nie. A przed nami kolejny. Dobrze, że dopiero po niedzieli. No i w poniedziałek przychodzi niania. Jakoś damy radę. Dzisiaj mija miesiąc, odkąd zaczęłam prowadzić bloga. Czas zatem na małe podsumowanie. Miałam w tym czasie przejść czterotygodniowy kurs bycia lepszym pisarzem. Drugi tydzień przeciągnął się niemiłosiernie w co najmniej dwa, za to trzeci nie został do tej pory w ogóle zrealizowany. Nie przechodzę więc do czwartego, chyba że napiszę jakiś sensowny artykuł. W kolejce czeka blog o tym, jak
Czytaj więcej

Pomidor

Ok, udało mi się zainstalować apkę bloggera na telefonie. Nie było to skomplikowane, ale musiałam usunąć kilka programów i sporo zdjęć, bo już od dawna kończy mi się miejsce na telefonie. Potrzebuję jej, ponieważ w poniedziałek jedziemy w góry bez laptopa, a trzeba jakoś aktualizować wpisy. Drugi tydzień zakłada, że wieczorem mam pisać, co przeżyłam w ciągu dnia. Myślę, że na dłuższą metę będzie to nudne, ponieważ mój dzień odbywa się według utartych schematów wynikających z zajmowania się małymi dziećmi: śniadanie, spacer, kiszenie się w domu, drzemka, obiad, czekanie na Pawła, spacer, kąpiel, spanie. W międzyczasie trzeba przebrać kilka kup, kupić niezliczoną ilość bułek, obejrzeć kilka bajek, odwiedzić place zabaw, popatrzeć na tramwaje... Ale od początku. Rano wspominałam, że obudziłam się z dziećmi na twarzy. Potem zjedliśmy śniadanie. To znaczy ja zostałam ograbiona z mojej owsianki przez Gabrysię, która w widoczny sposób gardzi kaszkami. Ignaś w jej wieku już dawno poch
Czytaj więcej