Polskie drogi

Rany, jak ta nawigacja mnie drażni! Jesteśmy w drodze już dwie i pół godziny, a to za sprawą Googla, który nie wiedzieć czemu, kazał nam zjechać z drogi na Rawicz i ciągnąć się nieskończenie polnymi drogami. A mogliśmy od Poznania wjechać na S5 przez Leszno. No cóż, zawsze zostaje nam droga powrotna.

Jestem już nieziemsko zmeczona, a jeszcze dwie trzecie trasy przed nami. Na szczęście jest kawka. Tylko że Ignaś strasznie pogania, a stacja benzynowa trochę mała.

Pakowanie auta poszło w miarę bez przeszkód. Za to w pogodnej atmosferze. To u nas nie jest normalne, ale może wejdzie nam w nawyk. Z pewnością pomogły dwa poprzednie dni, przeznaczone na adaptację. W każdym razie pierwsze wspólne rodzinne wakacje w toku.

Po drodze mieliśmy zapisywać wszystkie śmieszne nazwy miejscowości, ale w pewnym momencie przestało nas to bawić. Zapamiętałam Mszczynę.

Niestety ominą mnie wszystkie odcinki Ślubu od pierwszego wejrzenia w tym tygodniu...

Dobra, lecę zmieniać dzieciakom pieluchy i w drogę!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Soraski

Przepraszam najmocniej wszystkich moich czytersów, którzy wczoraj i dzisiaj cały dzień przeglądali fejsbuka w oczekiwaniu na nowego posta. Wczoraj miałam mieć gości, więc robiłam sałatkę, a dzisiaj dosłownie wessały mnie losy panny Bridgerton (uff, ciężko mi było zapamiętać to nazwisko...) i Simona Basseta. Ach, Simon... Nie dalej jak dwa dni temu kupiłam gazetę tylko dlatego, że na okładce widnieje zdjęcie półnagiego Macieja Stuhra. Jak on się z tej okładki na mnie patrzy. Jakie te oczy ma niebieskie. Może coś nawet w tej gazecie przeczytam, ale wątpię. Ostatnio śmiałam się, że nie lubię czytać do tego stopnia, że nawet swojego bloga nie czytam. Teksty w Internecie są dla mnie po prostu za długie. Artykuły przewijam palcem, ba, ja nawet ich nie otwieram, omiatam tylko wzrokiem tytuł i słowo wstępu, a następnie rzucam zjadliwe komentarze na temat treści. Zdaje się, że to typowe podejście w dwudziestym pierwszym wieku. Wszystko szybko, szybko, szybciej. Ja nie mam cierpliwości nawet do
Czytaj więcej

Kolejnej wiosny łyk

Wczoraj opadły mi ręce. Dosłownie nie miałam siły pchać wózka pełnego moich dzieci. Nie chciałam jednak okazać słabości i długo sama się szamotałam z nim. Głupie poczucie, że ja dam radę sama. Nie dam rady. Do pchania wózka potrzebny jest silny mężczyzna, który wesprze za łokieć upartą kobietę, chociażby i sama nie chciała mówić o tym głośno. Rację mieliśmy w piątek, żeby przyspieszyć świętowanie w miłej atmosferze. Soboty nie są już takie fajne, jak inne dni tygodnia. Poniedziałki też nie. A przed nami kolejny. Dobrze, że dopiero po niedzieli. No i w poniedziałek przychodzi niania. Jakoś damy radę. Dzisiaj mija miesiąc, odkąd zaczęłam prowadzić bloga. Czas zatem na małe podsumowanie. Miałam w tym czasie przejść czterotygodniowy kurs bycia lepszym pisarzem. Drugi tydzień przeciągnął się niemiłosiernie w co najmniej dwa, za to trzeci nie został do tej pory w ogóle zrealizowany. Nie przechodzę więc do czwartego, chyba że napiszę jakiś sensowny artykuł. W kolejce czeka blog o tym, jak
Czytaj więcej

Pomidor

Ok, udało mi się zainstalować apkę bloggera na telefonie. Nie było to skomplikowane, ale musiałam usunąć kilka programów i sporo zdjęć, bo już od dawna kończy mi się miejsce na telefonie. Potrzebuję jej, ponieważ w poniedziałek jedziemy w góry bez laptopa, a trzeba jakoś aktualizować wpisy. Drugi tydzień zakłada, że wieczorem mam pisać, co przeżyłam w ciągu dnia. Myślę, że na dłuższą metę będzie to nudne, ponieważ mój dzień odbywa się według utartych schematów wynikających z zajmowania się małymi dziećmi: śniadanie, spacer, kiszenie się w domu, drzemka, obiad, czekanie na Pawła, spacer, kąpiel, spanie. W międzyczasie trzeba przebrać kilka kup, kupić niezliczoną ilość bułek, obejrzeć kilka bajek, odwiedzić place zabaw, popatrzeć na tramwaje... Ale od początku. Rano wspominałam, że obudziłam się z dziećmi na twarzy. Potem zjedliśmy śniadanie. To znaczy ja zostałam ograbiona z mojej owsianki przez Gabrysię, która w widoczny sposób gardzi kaszkami. Ignaś w jej wieku już dawno poch
Czytaj więcej